ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ၾကယ္ အက္ေဆး

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အဲဒီၾကယ္ကို စဲြလမ္းခဲ႔ရတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗၽာ။တိမ္စင္တဲ႔ညနက္ေတြမွာဆို ၾကယ္ပြင္႔ေလးေတြ လက္ခၽိဳးေရရင္းနဲ႕ အိပ္ေမာကၽခဲ့ရတာခၽည္းပဲ။ အဲဒီၾကယ္ပြင္႔ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၽာ့သိပ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ၿပတင္းေပါက္ျမင္ကြင္းဆီ ညတိုင္း ေရာက္ေရာက္လာတတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြကို ခၽစ္တယ္ အေမ။

ကၽြန္ေတာ္ အ႐ြယ္ေရာက္လို႔ သံုး,ေလးတန္းေလာက္မွာ ၾကယ္ပံုေလးေတြ ဆဲြတတ္လာတယ္။ဆရာမက ေျပာတယ္...ႀကယ္ပံုဆဲြရတာမာယာပရိယာယ္ လံုးဝမပါဘူး...မၽဥ္းေျဖာင့္ေလးေတြ ဟိုဟိုဒီဒီ ဆက္လိုက္႐ုံနဲ႔ ၾကယ္ပံုျဖစ္သြားတဲ့။ ဟုတ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္မာယာကင္းျပီး ႐ုိး႐ွင္းတဲ့ၾကယ္ေတြလဲ။ ၾကယ္ေတြလိုပဲ လူေတြလဲ ႐ုိးသားျပီးမေကာက္ကၽစ္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္။

ရင္ခုန္ခၽစ္တတ္တဲ့အခါ သူ႔ထိုးျမဲလက္မွတ္မွာ ၾကယ္ပြင့္ေလးတစ္ခုထိုးထိုးတတ္တဲ့ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုမိပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက စတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့အခၽစ္ဦးလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္အထိခၽစ္မိသလဲဆိုုရင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ခၽစ္တယ္လို႔ မေျပာျပတတ္ေအာင္အထိ သူ႔ကို သိပ္သိပ္ခၽစ္ခဲ့တယ္ေပါ့ဗၽာ။

ဘာသာမတူလူမၽိဳးကဲြေတြလဲ နားမလည္နူိင္ေတာ့ဘူး။ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ၾကယ္ပြင့္ေလးပါပဲ။အျမဲလင္းလက္ေနမွာပါ။ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္အထိ ဦးစားေပးသလဲဆိုရင္ ငါနင့္ကို အရမ္း ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာခဲ့ဘူး ၊ နင့္ကို ငါ အရမ္း ခ်စ္တယ္လို႔ပဲ ဖြင့္ေျပာခဲ့တာ။

ခ်စ္ခဲ့တဲ့သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ (စိတ္ဆိုးလို႔စကားၾကမ္းသြားတာကလဲြရင္) သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ ၾကင္နာခဲ့ပါတယ္။ သူ တားျမစ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြမ်ားသေလာက္ က်ြန္ေတာ့္ဘက္က ဘာမွ ျပန္ျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္မတားျမစ္ရစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲေလာက္ထိေနာ္ အဲေလာက္ထိ။ အမိန္႔တို႔ စည္းကမ္းတို႔ဆိုတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နားလည္မွူနဲ႔ လူအခြင့္အေရးကို တည္ေဆာက္ေနတဲ႔ အိုင္တီေခတ္မွာလူသံုးနည္းျပီး နာမည္လဲ မႀကီးေတာ့ပါဘူး။ အရာရာ အ႐ွူံးနဲ႔အေလ်ာ့ေပးျပီး ေခါင္းညိမ့္႐ုပ္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူမ ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ၾကယ္စင္နတ္သမီးေလးပါပဲ။ သူမသာ မ႐ွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝက အေမွာင္ေတြ လင္းေနေတာ့မွာပါ။